V. ,,Spojrzeć trzeźwo na teraźniejszość – nie jest łatwo, ale bywa jeszcze trudniej."

Witam, witam. Kolejny beznadziejny rozdział z beznadziejną Dorcas. Ta dziewczyna naprawdę nie ma nadzienia. Wrr, nienawidzę jej przemyśleń i zachowań, a jednak piszę o niej. Chyba się zamęczę, ale w sumie piszę to dla Was i mojego warsztatu. 
Enjoy, Have Fun albo cokolwiek innego!
następny rozdział – 6 czerwca
__________________________________

   Czasem chciałam uciec od tego całego popapranego życia i po prostu schować się w mysiej dziurze na samiutkim krańcu świata. Teraz chyba nawet pani Norris, która została oblana przez Huncwotów żółto-czerwoną farbą, była stokroć szczęśliwsza ode mnie. Miałam ochotę krzyczeć z bezsilności. I zniszczyć ten cały przeklęty, chory świat. A może jeden, jedyny, ostatni raz? Tylko raz?

Dzielnie utrzymywałam łzy pod powiekami. W końcu byłam Gryfonem. Nie sądziłam, że ktoś może być tak żałosny i tak złośliwy w tym, co robi. Dlaczego ludzie oceniają się nawzajem niczego nie wiedząc? Widzą tylko czubek własnego nosa zawieszonego na kwintę. To takie okrutne. I zarazem takie - ludzkie. Ciężko to opisać, kiedy samemu nie oprze się takiemu wrażeniu. Kiedy samemu nie zauważy się, że zachowuje się dokładnie tak jak oni.

    Westchnęłam poprawiając torbę na ramieniu. 

Może dziś nie pójdę na resztę zajęć... - rozmyślałam, nie mając ochoty na większość przedmiotów, które miałam w tamten dzień. Nie, przecież doskonale wiedziałam, że nie mogę. Obiecałam. 

Obiecałam, to prawda i nie przeczę, ale czy przyrzeczenia złożone samej sobie można łamać?

   – Hej, buraku-ponuraku... – wyszczerzony Irytek leciał w moją stronę, a przez to większość uczniów zwróciło na mnie swoją uwagę. Pewnie znowu zacznie śpiewać. Do opery to on się nigdy nie nadawał.

  Przygryzłam paznokieć, przymrużając lekko powieki i z zainteresowaniem zaczęłam śledzić obraz przeskakującej przez linę małej dziewczynki, unosząc w górę stopy. Nagle malizna z obrazu, sposępniała na widok nędznej imitacji ducha i z pogardą przeszła do sąsiedniego malowidła.

Przeklęty Black – zaklęłam w myślach, biegnąc w stronę dormitorium.

Będę twarda. Nie dam się. Chociaż ten jeden, jedyny raz.

Nigdy więcej.

    Hogwart – deszcz. Deszcz – Hogwart.

A może to były łzy Aniołów, załamujących nad nami ręce?

  Otarłam twarz rękawem, karcąc się w duchu za wykorzystanie tej chwili samotności na najgłupsze przemyślenie jakie sama słyszałam, chociaż wiele razy myślałam o dziwacznych rzeczach. 

Nikogo nie było w dormitorium, nikt nie mógł podsłuchać jak rozmawiałam z "Dorcas-zołzą" i "Dorcas-narwańcem", wreszcie można było pozwolić emocjom wypłynąć na wierzch. Jak to była ulga na sercu przez chociaż chwilę. Przez właśnie tą chwilę łudziłam się, że będzie dokładnie tak, jak opisują to w książkach psychologicznych – że jeśli zmierzę się z nimi raz, aczkolwiek dosadnie, przeminą i zostawią mnie w spokoju, zadręczając kogoś zupełnie innego, kto bardziej na to zasłużył – ale wyglądało na to, że takie historie nie zawsze mówią prawdę i było mi jeszcze ciężej niż przedtem, uświadamiając sobie, że poprzez płacz poddaję się i daję sobie do zrozumienia, że tak po ludzku, zwyczajnie, nie wiem co robić. Chciało mi się tylko więcej płakać.

Nie, żebym sama czytywała mugolskie książki psychologiczne. W domu nie było w ogóle żadnej księgi zapisanej przez zwykłego, niemagicznego człowieka. Nigdy tego nie rozumiałam całkowicie, ale później zrozumiałam mój ojciec traktował ich jak niepotrzebne zarazki. To Mary była czarownicą mugolskiego pochodzenia, o mówieniu o tym tacie nie było mowy, ale dowiedziałam się od niej dużo. Coś więcej niż co to znaczy "kuchenka".

I jestem pewna, że w tamtym momencie nie zazdrościłaby mi żadna z „koleżanek” z Hogwartu, które wiecznie z przekąsem patrzyły na moją sylwetkę i spojrzenia chłopaków, które bezwstydnie mi wysyłali. Nie oddawałam ich sów zwrotnych na spojrzenia. Naprawdę lubiłam to tak nazywać.

    Tego dnia patrzyłam na nich wszystkich z mieszaniną strachu i niedowierzania, zamieniając tę maskę w kolejną, pełną szczęścia i uśmiechu wyższości, żeby tylko pokazać, że przecież wszystko jest jak najbardziej w porządku. W porządku, co za stwierdzenie. Nigdy nic nie było „w porządku”. A zwłaszcza teraz...

Jak on mógł mnie tak upokorzyć?! Powiedział wszystko Potterowi, a on całej szkole...

Ręką strąciłam wszystko, co leżało na szafce nocnej. Spadająca porcelana rozbiło się o podłogę.

    Wszyscy tak się ze mnie śmiali...! 

Śmiech powinien był okazem szczęścia, sympatii - ale czasem zdarza się tak, że niektórzy odwracają kota ogonem i śmieją się, okazując pogardę.

    Właśnie niespodziewanie przypomniała mi się biblioteczka pełna opasłych tomów, stojąca przy ścianie mojego pokoju w domu ciotki, albo ten fotel, obity w czarną skórę, z którym wiązało się tak wiele miłych wspomnień rodzinnych wieczorów przy kominku, kiedy czarne włosy były krótsze i spięte w dwa warkocze. Kiedy Mama żyła i piekła kruche ciasteczka i ludzie nie traktowali tak barbarzyńsko serów... Teraz ciężko już mi uwierzyć, że te piegowate kolana mogły kiedykolwiek być tak drobne i kościste, jak gdyby mogło je skruszyć każde, najlżejsze nawet draśnięcie.

   Często wracam i wracałam kiedyś do tamtych czasów, choć właściwie, po co – żeby przywoływać przeszłość i uświadamiać sobie raz za razem, że nie można już do niej wrócić i cofnąć wydarzeń? Nawet gdyby, nie wiem, czy potrafiłabym być tak beztroska, jak każda dorastająca dziewczyna w moim wieku. Żeby stwierdzić w końcu, stanowczo, że nie można żyć tylko minionym dniem, który był już o tyle łatwiejszy, kiedy poznało się każdą jego konstrukcję?
Czas się obudzić, Dorcas. Spojrzeć trzeźwo na teraźniejszość – nie jest łatwo, ale bywa jeszcze trudniej. 
Dlaczego nie mogę obudzić się z tego koszmaru? To chyba był koszmar, taki, który trwa całą noc. Kiedy obudzisz się o późnej godzinie masz go jeszcze pod powiekami i zasypiasz z myślą, że gdzieś umknie. Tylko, że on nie przemija i budzisz się jeszcze raz na kilka chwil. I znów.

    To prawda, że kiedy słone łzy zaczynały płynąć po policzkach, trzeba było natychmiast uciekać, chować się, połykać te gorące, słone łzy – jedyne ciepło, którym w danej chwili emanowało moje ciało – ale zawsze mogło być gorzej. Co bym zrobiła, gdyby ktoś mnie przyłapał, wystawił na wyśmianie, nie pozwolił już nigdy zobaczyć tego, co tak powszechnie znane? Co bym zrobiła?

    Ludzie nie chcą widzieć tego, co nie pasuje do ich kryteriów normalności. Nie chcą poznawać czegoś nowego, bo nowym zawsze można się sparzyć – historia nauczyła wystarczająco dobitnie, że kreowanie czegokolwiek, czego nie doświadczono wcześniej, jest w najlepszym razie niebezpieczne. Kiedy za pierwszym razem stwierdzą, że coś jest dobre i służy wyłącznie dobru ludzkości, coś okazuje się złe. Czyż nie tak było z nowoczesnymi technologiami mugoli podczas pierwszej i drugiej wojny światowej? Ludzie lubią czuć się bezpiecznie.

    To jest wręcz niesamowite, tak nierealne, że musiałam się zaśmiać głośno, histerycznie, chociaż przecież teoretycznie powinnam się już przyzwyczaić, że moje – w większej części samotnie spędzone – życie, znacznie odbiegało od normalności. Jaka inna szesnastoletnia czarownica może bezkarnie uderzyć w twarz Syriusza Blacka, po czym rozpłakać się jak mała dziewczynka?

Odpowiedź jest prosta – żadna!

    Przed oczami stanął mi obraz tamtego poranka.

 – O, Meadows! Jednak prawda postanowiła dać ci jeszcze pożyć?
Ominęłam chłopaka bez słowa, nie zaszczycając go nawet spojrzeniem. 
 – Ponurak! Ponurak! Zachowujesz się jak burak! Nie gadasz, nie śpiewasz i czasami łez potoki miewasz! Uśmiechasz się mało, a twa twarz wygląda jakby przez miesiąc lało!

 – I co ulżyło ci?! – Krzyknęłam ze łzami w oczach. – No dalej, po wyżywaj się jeszcze! Wielki pan Black ma kaprysy! Arystokrata z bożej łaski… Mam cię dość!
Nikt nigdy mnie tak nie uraził. To bolało. Mój wybuchowy charakter dał o sobie znać – ręka z trzaskiem wylądowała na jego twarzy.

    Nie uważam, że bycie szczęśliwym człowiekiem jest niemoralne. Zaciskałam pięści za każdym razem, kiedy o tym pomyślałam i kiedy uświadamiałam sobie, że mimo wszystko, chyba nie było mi to dane. Myślałam, że koniec końców jest to niezrozumiałe – świat powinien być skonstruowany w ten sposób, że jedynie ja dostałam wszystko, czego chcę i jedynie dla mnie nie ma rzeczy niemożliwych. Właśnie tak powinno być. Chociaż jeden raz... Egoizm jest całkiem ludzką cechą.

    Zmrok zapadał coraz wcześniej, widocznie zbliżała się zima – nigdy nie mogłam się zdecydować, jaką porę roku lubię najbardziej, bo każda miała w sobie coś magicznego – wiosną wszystko zdawało się być możliwe. I czas stawał w miejscu, gdy w kwietniowym słońcu przechadzałam się po błoniach. Lecz nawet wiosna nie pomagała mi w tym wszystkim, choć zawsze dostawałam to, czego chciałam – byłam obsypywana drogimi prezentami – lecz nie doświadczyłam miłości. Zawsze coś traciłam, no może z wyjątkiem tego razu, kiedy poznałam Angelikę, Thomasa i Matthieu. 

    Ale wiele w życiu straciłam, zbyt wielu rzeczy żałowałam. Poczucie własnej wartości zawsze było zbyt ważne – żeby jakimś sposobem przekonywać go, że musi mnie kochać – dałam mu wolny wybór i źle na tym skończyłam, nie dostrzegł we mnie niczego, wyśmiał – moje serce kurczyło się boleśnie za każdym razem, kiedy wspominałam tamte niebieskie oczy, jeszcze trzy lata temu tak mi drogie.

 – Już nigdy nie powtórzę tego błędu! – powiedziałam dobitnie do stłuczonego wazonu pełnego czerwonych róż i rozlanej wody, wsiąkającej w moją szatę. Tak nie zachowywała się dama.

I, jak zwykle, próbowałam odepchnąć od siebie jedną, natarczywą jak komar, myśl – Czy gdybym nie była tym, kim jestem, czy ktokolwiek wiedziałby, że istnieję?

IV. "Aniele..."

 Sukces! Eureka! Jestem... dumna? Rozdział mi się szaleńczo podoba, ale czy jest dobry? To już pozostawiam Wam, kochani ;)
Chciałabym Was grzecznie *całkiem nie przymusem* zaprosić do komentowania tego. Wiecie, ja się nad tym męczę. To nie jest tak, że pstryknę palcami i mam napisane.
______________________________

    Nigdy nie potrafiłam mówić o swoich uczuciach otwarcie. Nawet teraz zdecydowanie wolę skryć się w czterech ścianach moich własnych uprzedzeń i fochów na cały świat. Zresztą nie mam prawa zwalać swoich problemów na innych. To całkowicie nie fair. Jednak z drugiej strony ostatnio przytłaczały mnie wyrzuty sumienia – widoczne w każdym geście i spojrzeniu moich przyjaciół, a to oni wiedzieli najlepiej. Mogłam mówić, że wszystko, było w porządku, ale to było kłamstwem. O ile jakichkolwiek posiadałam.

Jedynie Remus pozwalał mi nic nie mówić. Nie krzyczał, nie tłumaczył… Po prostu był. I to jego bycie było tym "czymś", czego w danych chwilach potrzebowałam najbardziej. Niestety nie mogłam się oprzeć myślom, że sama tworzę kolejne iluzje. Złudzenia, że coś może…

    Ostatnio sama siebie zadziwiałam się tym, co mówiłam i robiłam. Chyba właśnie wtedy, kiedy mój umysł znajdował się w stanie dziwnego uśpienia ostrożności, potrzebowałam kogoś zaufanego. Kogoś do przytrzymania przy sobie… Wszyscy kogoś takiego mieli… Julia miała Romea, Izolda Tristana, nawet rudowłosa Lily Evans swojego Pottera.

Samotność…

   

Tamtego dnia spałam zaledwie dwie godziny, więc byłam niesamowicie roztrzęsiona i zła, co zdarzało mi się coraz częściej. Chwila beztroski minęła. Krwawe wstążki wspomnień wiązały mi nadgarstki do ziemi, rozcinając cienką skórę i żyły tuż pod nią. Traciłam ochotę na życie ponownie.

     Krzyczałam na Lily, spotykając się z identyczną odpowiedzią. Co ona w ogóle robiła w moim dormitorium? Mogła podejść do mnie w Pokoju Wspólnym. 

Dziewczyna wyszła z mojego dormitorium z zszarganymi nerwami i załzawionymi oczami. Ja stałam jak kołek i patrzyłam, jak zatrzaskuje drzwi, nic nie rozumiejąc. Moim zdaniem po prostu powiedziałam jej, że nie życzę sobie jej towarzystwa. Tato zawsze tak robił. 

I znów umarł w butach. Znów myślałam o nim i, czując wielką gulę w gardle, uprzytomniałam sobie jak wielką krzywdę robił mi w takich momentach. 

   Zastanawiałam się, czy istnieje ideał. Sądziłam, że ja ewidentnie nie należę do tej elity. I czy właściwie powinnam wierzyć w miłość? Odpowiadałam, że to się nazywa przyzwyczajenie. Zastanawiałam się, jak długa jest wieczność… A, co do anioła stróża… To każdy ma kogoś takiego. Człowieka-anioła, który czuwa w każdej sytuacji.

    Aniele…

Myślałam o Nim godzinami. Wracałam z zajęć i zamiast usiąść do książki i odrobić jak najszybciej zadanie, jak to robiłam zazwyczaj lub szukać pocieszenia w kolejnej kostce czekolady, siadałam na podłodze i machinalnie zaczynałam głaskać Miłość i, patrząc z rezygnacją na dywan, udając, że szukałam wzrokiem zaginionego skarbu. Klucza do mojego serca. Jednak kto inny miał narzędzie, którym go znalazł i ukradł. Był właśnie Nim.

Myślałam nad tym, co mogłabym Mu napisać, powiedzieć – chyba wszystko, nawet to, dlaczego mam te małe blizny na nadgarstkach, nogach, ramionach, pod lewym okiem, których nikt nie zauważał. Chciałam zwierzyć Mu się nawet z tego, skąd wzięło się przezwisko mojego kota i jak pojawił się w moim życiu. Może to była tylko przykrywka za którą kryły się słowa, których nie powinnam była wymawiać. 

    Próbowałam zająć czymś swoje myśli. Zaprzątałam sobie głowę wspomnieniami związanymi z tą złotą, włochatą kulką, która tak lubiła spać na moich kolanach. Dostałam ją od Matthieu'a, chłopaka z Francji. Jenny nie znosiła kotów w naszym dormitorium – nawet jeden, jedyny raz zamachnęła się na Miłość ścierką, ale to nic nie dało. Sądzę, że Miłość był mi zawsze przeznaczony. Bo, jak inaczej wytłumaczyć fakt, że pojawiał się w chwilach w których podświadomie najbardziej go potrzebowałam?

   Świece oświetlały korytarz mocno i nierównomiernie. Moje oczy, zmęczone nieustannym brakiem snu, buntowały się i, w ramach strajku, znów czułam napływające do oczu łzy, jakbym dostała gazem pieprzowym prosto w twarz. To wszystko wynikłe ze zwykłego ludzkiego wyczerpania, a nie jakichś szczególnych emocji. Ja nie potrafiłam nic czuć. Po prostu wyobrażałam sobie, że mogłam.

Lecz fakt był faktem. Po moich policzkach zaczynały spływać strużki słonych łez. Podświadomie smakowałam ich, czując gulę w gardle. Kiedy Mama płakała, przytulałam się do jej twarzy i czasami, przypadkowo, czułam ich smak na dziecięcych usteczkach…

 Wyglądałam, jak upiór. Wampir powstały z trumny.  
    Aniele…

Zastanawiałam się czasem, jakby to by było skoczyć z okna wieży astronomicznej, przy którym stałam. Czy uratowałby moje marne życie? Byłabym stracona – choć zapewne szczęśliwsza niż chwilę wcześniej, ale On nie pozwalał mi dotrzeć do tego celu. Kazał przeć dalej, pod wiatr. Zagradzał mi drogę, a choć z początku nie widziałam kim Był. Jeden dotyk Jego dłoni pozwalał zidentyfikować ciemny cień pod ścianą, tak samo ulotny, jak słodki i rozkoszny…

 — Ktoś ty jest, co się nocą osłaniając, podchodzisz moją samotność?*

 — Twój anioł stróż… — zamruczał pod nosem, niczym tajemnicza postać z horrorów.

 — Syriuszu, jesteś taki dziecinny — prychnęłam, wyginając grzbiet jak nastroszony czarny kot. Nie rozumiałam, że powiedział coś naprawdę wartego uwagi.

 — Dziecinny? Dlaczego tak sądzisz? — zapytał, uśmiechając się koniuszkami ust. Nie huncwocko, lecz zwyczajnie. Najnormalniej jak potrafił szkolny urwis, którego nienawidziłam. Czy wiedziałam, co znaczy nienawiść? Najpierw trzeba odnaleźć dobre relacje, by odszukać ich przeciwieństwo.

 — A kto normalny skrada się na wieżę astronomiczną w środku nocy i czai się pod ścianami?

 — A kto normalny naraża się Filchowi, o tej porze tylko po to, żeby pooglądać gwiazdy? A co do dziecinności, to nie ja zachowuję się jak rozpieszczony dzieciak, który się na wszystkich wścieka.
   Odkąd Argus Filch pojawił się w Hogwarcie trzy lata wcześniej, jak mówili wszyscy – nieustannie każdego musztrował i nawet nauczyciele nie byli bezpieczni. Zdawało się, że sprawiało mu przyjemność karanie nawet za najdrobniejsze przewinienia, jakim było naniesienie ziemi z błoń.

 — Czyżbyś coś nie powiedział o sobie? — odparłam głosem jadowitym jak trucizna, patrząc jednocześnie na buty.

 — Zmieniłaś się… Nie znałem cię takiej…

 — Skończyłeś? To idź już! Proszę… — Ostatnie słowo dodałam prawie niedosłyszalnym szeptem. Wątpiłam, czy je słyszał. Nawet jeśli, to na pewno odebrał rozkaz, który wydałam. Zrobiłam z niego takiego samego nieokrzesanego pieska, jak ze mnie zrobił ojciec.

 Syriusz milczał, wpatrując się w niebo. Zerwał się wiatr. 

 — Nie to nie… W takim razie ja wyjdę. Dobrej nocy — powiedziałam, dla niepoznaki unosząc podbródek najwyżej jak potrafiłam.

 — Jeżeli cię uraziłem, to wybacz — odpowiedział z sarkazmem i pogardą, którą wyczułam. Mimo wszystko, to bolało. Bolało, bo nie zachował się jak chłopak z romansideł, który błaga o wybaczenie, całując ręce.

 — To ja przepraszam… — mruknęłam cichutko, prawie piskiem myszy, wycierając pośpiesznie łzy wyczerpania psychicznego i fizycznego rękawem. — Cześć.

 — Zaczekaj... — zawołał pośpiesznie, trochę zrezygnowany. Jednak kiedy odwróciłam się, zauważyłam, że moje spojrzenie dodało mu motywacji. Oddał je szybko, ale nie miałam tego samego uczucia. To było przecież moje spojrzenie. — Odprowadzę cię do wieży, chyba, że koniecznie chcesz się natknąć na Flicha.

 — Pójdę sama.

 Aniele…
Znowu dał mi okazję do zwierzenia się, a ja jej nie wykorzystałam. Znowu nie potrafiłam zburzyć ścian własnych uprzedzeń i widzimisię…

   — Nie płacz — powiedział po chwili milczenia.
Nie odpowiadałam. Przeklinałam jego rozumienie dziewczyn, jego umiejętność czytania z twarzy. Znów miałam z czego się spowiadać. Dobrze mi było tak razem stać i  powierzchownie potrzebować się nawzajem. W rzeczywistości jego towarzystwo było tylko lekarstwem, którego trzeba użyć wielokrotnie, żeby zacząć odczuwać skutki. 

I tak bardzo pragnęłam Jemu, Aniołowi, i jemu podziękować, bo mimo iż moje życie nieskończenie i niesłyszalnie waliło się w gruzy, to podtrzymywali mnie w pionie i pomagali je odbudowywać. To była tylko moja wina, że nieustannie się karałam za wszystko, burząc je w milczeniu. Ale On, Anioł, o tym wiedział i nie pozwalał mi dojść do słowa, by nie zmącić tej ciszy. Pragnęłam, by powiedział, jak to się stało. Chciałam wiedzieć, co zmieniło się w tak diametralny sposób. W głębi siebie wiedziałam… cały czas udawałam Greka. Nie wyglądałam na godnego zaufania dla kogoś takiego jak on, ale domagałam się, żeby zaufał, że moje zachowanie tylko pozory. Przed samą sobą mówiłam, że też potrafiłam być człowiekiem. Kłamałam. Byłam potworem, który już w zarodku pożarł własne ludzkie odruchy.

 — Każdy z nas jest człowiekiem! A ja mam dość tego cholernego człowieczeństwa — wybuchłam nagle. Równie niespodziewanie dla niego, jak i dla siebie. Nie chciałam pokazać swoich myśli przed nikim.

 — Ale to wcale nie znaczy, że musisz się przed wszystkimi ukrywać! Przed całym światem i wszechświatem… Przed przyjaciółmi! Evans, choć nie powinno jej i mnie to obchodzić, martwi się o ciebie!

Niewielka dzieląca nas przestrzeń stała się na moment naszą sową na spojrzenia. Miałam ochotę zrobić krok w tył, ale nie mogłam.

 — Ja się przed nikim… — Dlaczego ludziom kłamstwo przychodzi z taką łatwością, a ja nie potrafiłam ich po prostu okłamać? Przed chwilą przecież sama nie chciałam mówić o swoich przemyśleniach z nikim. Gdybym nie zdała sobie z tego sprawy, zapewne pogorszyłabym sytuację. — Och, no dobrze… Nie potrafię wam tego powiedzieć. Wiesz… Czasami mam ochotę skoczyć z tego okna…

 — Nie mów przy mnie o takich rzeczach, bo zaraz sam cię przez to okno wyrzucę!

 — Och, znowu zaczynasz! Nie obraź się, ale rola psychologa ci nie pasuje. Więc z łaski swojej, rusz stąd dupę i daj mi spokój!

   Wybacz Aniele…
Po raz kolejny zmarnowałam kolejną z danych mi szans. Popełniłam kolejny błąd, którego teraz żałuję. Tylko dlaczego koniecznie przysłał mi właśnie jego? Czy to było konieczne do mojego odkupienia?

 — Jesteś tego pewna? Tylko jedno twoje słowo i znikam…
Patrzył na mnie tymi swoimi szarymi, błyszczącymi oczami. W głowie miałam zupełną pustkę. Nie chciałam, żeby odchodził. Jednocześnie nienawidziłam jego dotyku na nadgarstku, kiedy mnie chwytał. Był jak wstążka. Przywiązywał mnie jak psa do latarni pod sklepem spożywczym.

 — Późno już… — wyszeptałam pierwsze słowa, jakie przyszły mi na myśl.

 — Zrozumiałem aluzję… Do zobaczenia jutro na zajęciach… Meadowes. — Odszedł z rezygnacją, jednak po chwili zatrzymał się i odwrócił. — Pamiętaj, prawda wyjdzie na jaw. Jeśli nie teraz to później, ale najpierw zmiażdży cię jej ciężar. Mam nadzieję, że ona daruje ci życie do jutra i jeszcze się zobaczymy… ponuraku.
Mówił cicho, półszeptem. Miałam drętwiejące wrażenie, jak gdyby wszystko dążyło do rozwiązania, zbliżało się do centrum, jakiegoś apogeum do którego dąży człowiek. Jak gdyby wszystko zamarło w oczekiwaniu, a ja spoglądałam jedynie wokół, bojąc się, że zrobię jakiś głupi, nieprzemyślany ruch. 

    Nadal siedziałam w wieży astronomicznej i oglądałam gwiazdy z dziecinną nadzieją, że pomoże mi to wszystko zmienić, odwrócić – że te miliony małych światełek na niebie podziała na mnie kojąco, ratując to wewnętrzne „ja”, które traciło wiarę w ratunek. 

Skubałam nic nie myśląc przydługie rękawy szaty myśląc o Nim, Aniele i wiedząc, że tego dnia już mi nie pomoże, że będę musiała sama stanąć naprzeciw tego wszystkiego, bo odrzuciłam pomoc. Musiałam stawić czoło wszystkiemu w mojej własnej, osobistej bitwie – swojemu Waterloo – które i tak zbyt przegrywałam, by mogło przejść do historii. 
   Zastanawiałam się, czy Syriusz już spał – byłam pewna, że odwlekał tą chwilę jak najdłużej, pewnie podświadomie, bo obawiał się czegoś nienazwanego. Może własnych snów. Nienawidziłam rzucania zaklęć wyciszających na baldachim mojego łóżka. Nikt nie mógł usłyszeć słów, które…
   Z Lily nie zamieniłam tamtego dnia ani słowa, jeśli nie liczyć tych kilku sylab rzuconych w głąb pokoju i wielkiej parodii koleżeństwa. 

    Zachowywała się, jak gdyby przeszłość nie liczyła się na drodze ku przyszłości, ale przecież przyszłość także staje się w końcu przeszłością i tym samym przestaje być cokolwiek warta. To tak, jak gdyby rany nigdy się nie zabliźniały, a nadzieje nie odpływały, jak gdyby ludzie nigdy nie zapominali i wierzyli zawsze, że wszystko może potoczyć się inaczej. Szczęście przemijało, przemija i przemijać będzie wiecznie.

    W momencie, kiedy powinniśmy rozmawiać ze sobą najwięcej, milkniemy, jak gdyby oddzieleni jakąś barierą nie do pokonania, zamknięci w swoich błyszczących klatkach i samotni we własnych samotnościach, uprzedzeniach, fochach i swoich widzimisię, obawiając się dzielenia ich z kimkolwiek innym. Przecież większość naszych pragnień i fanaberii jest takich samych. Ironio, odpychamy się wtedy, kiedy potrzebujemy się najbardziej – próbując nie krzywdzić nikogo, prawie zabijamy samego siebie sztyletem Samotności prosto w serce. Umieramy z własnej woli, popełniamy społeczne samobójstwo.

      Aniele… Pomóż mi, jeszcze jeden, jedyny raz odkupić swoje winy…

___________________________________

* - Cytat z "Romeo i Julia"
Z moich obliczeń wynika, że jest to trzy lata po pojawieniu są Filcha w szkole, ponieważ był to rok 1973, a Dorcas ma rocznikowo 16 lat  i pochodzi z rocznika 1960. Zatem jest to jesień 1976 (uprzedzam, że jestem raczej humanistką). 

Nowy blog

Jak mówi sam tytuł notki/postu, nie jest to niestety rozdział, ponieważ jest on planowany na jutro o 16...
tak, zapraszam na kolejny blog wszystkich fanów i czytelników "Darów Anioła".
Chyba jedynym minusem (lub plusem, zależy) w tej opowieści jest to, że akcja toczy się podczas trwania "Tales from Shadowhunter Academy".

Nie przedłużając dłużej, zapraszam na...

Ten wróg nazywa się Żal

"Isabelle Lightwood, mimo swojej urody i wdzięku, czuje się wewnętrznie jak staruszka z stoma kotami. 

Wydaje się, że jej życie już nie ma takiego smaku, jak wcześniej. Próbuje ułożyć sobie je na nowo z marnym skutkiem.

Kiedy widzi rodziców w separacji małżeńskiej, a tuż obok Clary z Jacem i Aleca z Magnusem przestaje rozumieć wszystko, co próbował pokazać jej Simon..."

 

O ile mi wiadomo, jestem pierwsza - albo jedna z pierwszych - osób, które spróbują pisać o Isabelle i przysięgam, to opowiadanie będzie różnić się od innych.

Dobrze by było zobaczyć tam komentarze pod prologiem - nawet w takich sytuacjach dają siłę do dalszego pisania, a zapewne zostanę tam na dłużej niż z Dorcas. Fe, wszystkie postacie są lepsze od Dorcas!

[Pierwsze 'spotkanie' z Easy GIF Animator, i muszę przyznać, że jestem zadowolona sama z siebie...]